Eski zamanların birinde neşeli insanlar yaşarmış. Pencere kenarlarından çiçekler, yüzlerden gülücükler eksik olmazmış. Evlerin duvarlarından sarkan hanımelleri yaz akşamlarını ferahlatırmış. Bahçeleri rengârenk meyveler süslermiş. Süs havuzlarının fıskiyeleri şırıl şırıl akarmış.
Birbirini kapıdan bile olsa yoklayan, koruyup kollayan, kan bağından öte candan, vefalı komşular varmış. Çekinmeden kapısını çalar, birlikte gülüp birlikte ağlar, ekmek tuz hatırı bilirlermiş. Turşular kurup, reçeller yapıp, kış hazırlıkları yapar, bende olan sende de olsun derlermiş. Bugün bana yarın sana yardımlaşmaları varmış.
Mahalle aralarında ip atlayan, körebe oynayan çocukların sesi domates, biber, patlıcan satan amcaların seslerine karışırmış. Eski elbiseleri sele, sepet, porselen ile değiş tokuş yapan sepetçi teyzeler tüm mahalleyi başına toplar, genç kızların çeyizlerini dizermiş anneler.
Kenger sakızcıları, elma şekeri, pamuk şeker, rengârenk balonlar, misketler, mahalle bakkalından bardak hesabı alınan tüf tüf oyunu için davin, leblebi, çekirdek, gazoz çocukların renkli dünyalarının olmazsa olmazıymış.
Mahallenin sevimli muhtarı, simitçi fırını, dondurmacısı, bakkalı, manavı, kasabı, ay sonunu getiremeyenin, açık hesap defterinde kaydı bulunurmuş. Güven ve dayanışma varmış, anca beraber kanca beraber hesabı aşılırmış her yoksulluk, yoksunluk.
Her daim tüten bacalar, kuzineli sobalardan yükselen mis gibi peksimet, kek kokuları fokurdayan ıhlamur kokularına karışırmış. Minicik evlerde kocaman yürekler, dolup taşan misafirler, şefkatli, sevgi dolu teyzeler. Sıcacık dokunuşlar, samimi kucaklaşmalar. Siyah beyaz televizyonların üzerinden sarkan danteller, merdaneli çamaşır makineleri, gramofonlar, kasetçalarlar…
Hayal gibi günler, bir film şeridi gibi akıp geçen, acıyı sevginin değirmeninde öğütüp, hayatı yaşanılır kılan neşeli, bilge insanlar varmış. Çocuklar büyüklerin şefkatli kollarında güven içinde ve mutlu yaşarmış.
Bir tek o zamanları yaşayanlar bilip, unutmazmış. Çok uzak, neşeli günlerin masal kahramanı bir çocuk derin bir iç çeker ve hey gidi günler o güzel günler, nerede o güzel insanlar dermiş. Geçmişin keyfini dizelerde yaşayıp, yaşatmaya çalışırken bazen de bir mucize olur, eski bir mahalle arasında karşılaştığı ahşap bir ev, bir saksı çiçek, sokakta oynayan çocuklar…
