Çok, çok ama çok sevdiğim bir sanatçının hayatını anlatan harika bir film Sessizliğin Müziği.
Filmde Amos Bardi olarak geçen Bocelli`yi mükemmel bir oyunculukla Toby Sebastian canlandırıyor. Benim bu harika sesle tanışmam neredeyse yirmi yıl önceydi. Bir radyoda (Joy FM) duymuştum adını ve sesini. Hiçunutmam bir deniz kenarında kulağımda walkman 'Melodram' adlı eserini söylüyordu. O zamanlar youtube mi var, albüm satan kitapevleri mi? Birkaçyer var ama bu özel isimler yok. Pavarotti, Bocelli gibi adamların albümlerini CD`nin icadı da dahil olmak üzere her zaman İMÇ`den temin edebilmiştim. Aldığım kasetleri hala saklıyorum. Bir kaçının fotoğrafını ekleyeceğim. Kasetçiler benim için depodan getirirlerdi bu albümleri. Bu arada Mario Frangoluis ve Alessandro Safina`yı da tavsiye ederim. Özellikle de Pavarotti`nin The DVD Collection`u her eve lazım.
Filme gelirsek yıl 1958, dönemin Toscana`sını görüyoruz filmde bol bol. Harika doğa ve insan manzaraları. Ben Bocelli`nin görmediğini Melodram klibini izlediğimde fark etmiştim. Klipte ata biniyordu. Klip senaryosudur herhalde diye düşünmüştüm ama Bocelli gerçekten de iyi at biniyormuş! Amos yani Bocelli dünyaya geldiğinde ailede büyük bir sevinçyaşanır. Çünkü bir erkek dünyaya gelmiştir! Haberi alan babası arabaya bindiği gibi soluğu hastanede alır. Amos annesinin kucağındadır. Bir süre sonra gözlerinde bir sorun olduğu ortaya çıkar. Ve bir operasyon gerçekleştirilir fakat değişen pek bir şey olmaz. Amos okul çağına gelmiştir ve doktoru ailesine Braille alfabesi yani körler alfabesini öğrenmesi gerektiğini söyler. Ailesi bunu içten içe kabul etmese de körlerin gittiği bir okula yazdırırlar çocuklarını. Amos bunu zor kabullenir ama bir süre sonra uyum sağlar. Bu esnada çok çok az yani flû diyebileceğimiz görme yetisi okulda maçyaparken aldığı top darbesiyle tamamen kaybolur.
Asıl önemli detay amcası Giovanni`dir. Sık sık Giovanni`ye gider Amos ve orada devamlı klasik müzik ve opera dinler. Amcası sayesinde bu müziğe aşık olur farkında olmayarak. Bir süre sonra o da söylemeye başlar ve amcası onu sonuna kadar destekler. Ve Amos şöyle der: 'şarkıcı olacağım, Franco Corelli gibi' der;
Zor bela liseyi bitirir. Derslerden nefret eder, özel dersler alır. Ergenlik çağına geldiğinde sesini kaybeder ve umudun, şarkıların yerini karamsarlık ve babasının da istediği mecburi hukuk tahsili alır. Ama kader bu ya müzik asla peşini bırakmaz. Okulda tanıştığı müzisyen bir arkadaşı onu tekrar müzikle barıştırır. Barda söylemeye başlar Amos;
Bundan da önce küçücük yaşta bir tenor edasıyla 'O sole mio' yu söylemiş ve katıldığı ilk seçmeden başarıyla çıkar; Devamı da gelir. Ama çok zor süreçler geçirir. Asıl büyük hocası Maestro (Antonio Banderas) ona sessizliğin müziği felsefesini öğretir. Burası filmdeki önemli nüanslardan biridir. Büyük bir öğreti!
Bu gerçek bir başarı öyküsüdür. Bir saat elli beş dakikanın sonunda 'nasıl yani bitti mi' dediğim filmlerden biri oldu. Gençyaşında bir opera eleştirmeni tarafından reddedildikten birkaçyıl sonra Pavarotti`nin bizzat 'varisim' dediği bu ses doğdu; Filmde Nessun Dormalar, O sole miolar havada uçuştu, özellikle Maestro`nun Bocelli`yi çalıştırması esnasında; Filmde Bocelli`nin kendisini de görüyoruz.
Kader her zaman yolumuzu çizer ve filmin sonunda Bocelli`nin kendi ağzından da bir mektup okuruz inanca, kadere ve hayata dair. Bocelli bugün 63 yaşında, ömrü uzun olsun.
Bana kalsa daha yazarım da sanırım kesmem gerek! Bu adamları dinleyin. Nitelikli müzik, nitelikli insan her zaman iyi bir öğretmendir. İlham verir; Mesela arabesk dinlerken ne yazabilirsiniz ne de çizebilirsiniz. Ama bu ve bunun gibi adamlar yazdırır ve çizdirir. Hayatın anlamını ancak bu şekilde kavrayabilirsiniz. Kim bilir bizdeki Bocelliler de bir gün gökteki yıldızlar gibi parlar.
İyi ki varsın Bocelli, iyi ki böyle de bir film çekildi!
