Çocuğun kendi kendine öğrenme yolculuğunu maalesef anne babalar baltalıyor. Çocuğa öğrenmesi için yeterli imkân, zaman tanınmıyor. Belki iyi niyetle ona yardımcı olmak istiyorlar fakat bu yardım o çocuğun öğrenme becerisi kazanmasını engelliyor. Erken yapılan bir yardım faydadan çok zarar veriyor. Tabiri caiz ise kozasından çıkmak üzere olan bir kelebeğe yapılan yardımın o kelebeği yaşatmak yerine ölüme götürmesi gibi.
Bir gün, adam ormanda gezerken bir kelebeğin kozasından çıkmaya çalıştığını gördü. Kozasındaki küçük delikten çıkmaya çabalayan kelebeği saatlerce izledi. Sonra adam, kelebeğin kozadan çıkmak için çabalamaktan vazgeçtiğini, gücünün kalmadığını düşündü. Kelebeğe yardım edeyim de kolayca çıksın diye düşündü ve kozadaki deliği daha rahat çıksın diye büyüttü.
Bu sayede kelebek kozasından kolayca çıkabildi. Fakat çıkmaya daha hazır değildi, bedeni hala kuru ve kanatları buruş buruştu. Adam, kelebeğin gücünü toplayıp, kanatlarını açıp, uçacağını düşünüyordu. Ama Kelebek kozasından zamanından önce çıkmıştı. Ne kadar çabalasa da uçamadı ve buruşmuş kanatlarıyla yerde sürünmeye devam etti.
Adam iyi niyetli bir şekilde kelebeğe yardım etmeyi istemişti ama bilmediği nokta kelebeğin kozadan çıkmak için çabalaması, bedenindeki sıvının kanatlarına gitmesini ve bu sayede doğru zamanda kozasından çıktığında uçabilmesini sağlayacaktı.
Aynen bu koza ve kelebek hikâyesinde olduğu gibi, hayat kendi akışı içinde giderken dışarıdan yapılan iyi niyetli yardımlar çocuklarımızın daha güçlü olması, daha özgüvenli olmasını engelliyor. Onların kollarını kanatlarını kırıp ondan sonra da özgürce uçmalarını bekliyoruz.
Çocukların karşılaştığı o küçük ya da büyük engeller, zorluklar aslında onları hayata hazırlayan, onları güçlendirecek olan fırsatlardır. Çocukların önlerindeki bu fırsatları lütfen almayınız.