Kırmamak bir yana, kırılmak da bir kusur. Kime ne için kırılıyorsun? Kıran kim? Kıranda insan, kırılan da.Lakin kırılan sen olduğun için bunu sorgulaması gereken de sensin. İnsan kusurludur, kırar. Kırılan yanını sevgiyle kucaklamak da kendine olması gereken insanlığındır.Kendine olan insanî yaklaşımındır.
Kıranın kusursuz olmadığını bilmen, en az kendinin de insan olduğunu bilmen kadar mühim.
Kırmamak kırılmamak idealize olan, başarmayı arzu ettiğimiz bir şeydir elbet. Hedeflere ulaşmak için gayret önemli, lakin yol katederken de olabilirlikleri de sakince karşılamak, yol almamızı kolay kılar sanıyorum.
Ben kimseye kırılmam demek kendine haksızlık olmakla beraber, iddialı bir söz olsa gerek.En aza indirmeyebilmek de ayrı bir maharet... Kıranın kırmasına incinmek ise, esasında büyük bir hadsizlik demek istiyorum ama önce kendime, biraz sert bir yaklaşım gibi görünse de...Bazı gerçeklerle yüzleşmek bunu gerektiriyor nihayetinde. Evet hadsizlik. Neden mi?
Sen o kişiyi hangi kategoriye koydun ki, kusursuzluk bekliyorsun. Kusursuz olan mükemmel olan yüce yaratıcı iken, bu büyük beklentinin, bir insandan bir insana olması hadsizlik değildir de nedir? Gönül dünyanda bu kadar söz sahibi edişin hangi vefaya sığar, sana senden yakın olan, seni senden daha iyi bilen ve anlayan bir Yaradan varken onun vasfını bir baskasindan beklemek?
Öyleyse, kırılıp gönlünü çer çöple meşgul eyleme. Sana ve gönlüne değer veren Cananın var iken, buğulanmasın gönül penceren. Diğerinin gönlüne en yakın olan da sen değilsin, onun da sahibi var..O da O'nun korumasi altında, bilgisi dahilinde.Onun hatrına sen onu mazur gör de, kırmamaya azmeyle...En çok da kendini yalanlarla eyleme, yüzleş...İnsan olmanın eksikliğine hüzünlenmeden, Onun kıymetlisi olduğunu hatırlayarak onurlandır kendini... Mazur gören Rabbim iken sen de mazur gör kendini, Ona uzak olduğun her an senin  vuslatindan gider iken, sonradan olmuş ve olacak sonlu vuslatlarin telaşından, âzat et kendini. Çünkü sen yalnız değilsin, değerlisin. Mazur gör kendini...Kendinle buluşmanın mutluluğuna ererken, yalnız olmadığını bilmek ise muhteşem bir değer ve ikram değildir de nedir ?✨🖋