Değerli okuyucularımız,
Bugün sizlere polikliniğimizde halen görev yapan Semiramis Hemşiremizin bizzat şahidi olduğu bir anekdotunu paylaşacağım:
'Yaklaşık on yıldan beridir Maraş Akupunktur Tedavi Merkezinde hemşire olarak çalışıyorum.
Bu yazdıklarım bir Parkinson hastasının inanılmaz iyileşmesi hakkındadır.
Dr. İsmail Maraş`ın tedaviye aldığı, benim ise görevli hemşire olarak takip ettiğim bu anneye Parkinson teşhisi konulmuştu.
Bu anne internetten www.marasakupunktur.com adresimize girerek akupunktur hakkında bilgi almış, Büyük Çamlıca`da bulunan merkezimize tedaviye gelmeye karar vermişti.
Aslında Maraş Akupunktur Tedavi Merkezleri, ilk olarak 1996 yılında merkezi yine Büyük Çamlıca`da olmak üzere Bahçeşehir`de, Fenerhabçe`de, Adapazarı ve Gebze`de olmak üzere beş şube olarak faaliyeti gösteriyormuş.
Bu merkezlerde 2000 yılına kadar değişik branşlarda yüze yakın hekim 'Akupunktur eğitimi' almak veya pratiğini geliştirmek üzere Dr. İsmail Maraş`ın yanında mastır yapmış.
Ben bu bilgileri Dr. İsmail Maraş`tan dinlediğimde, hem sağlık sistemindeki mevzuat yetersizliklerine bir kez daha üzülmüş hem de 2000 yılında ekonomik krizini çıkartanlara bir kerre daha öfkelenmiştim.
Hele de bu Parkinson hastası annenin tedavi sürecini gördüğümde kesinlikle bu merkezlerin yeniden açılabilmesi için ne gerekiyorsa yapılması lazım olduğuna inandım.
Çünkü Büyük Çamlıca`daki merkez şubemizde olduğu gibi diğer merkezlerle birlikte daha çok insana sağlık hizmeti vermemesi için mevzuat yetersizliklerinin ya da ekonomik istikrarsızlığın dışında hiçbir sebep yoktu;
Ama Dr. İsmail Maraş Hoca, bir prensip sahibiydi. Onun için 'Önce insan önce sağlık' bir parolaydı. Hastalarının tedavisini her türlü olumsuzluğun önünde tutuyordu. Hatta o kadar ki, sanki tedavi ettiği bu annenin sevincinden çok daha fazla seviniyordu. Ondaki bu olumlu yaklaşım 'Bir şeyin hepsini yapamayınca hepsini terk etmemek gerektiği' içindi. Bu onun önemsediği bir prensipti.
Parkinson hastamız
Parkinson hastamız M.Z. ilk geldiği gün yıllarca çalıştığım diğer sağlık kuruluşlarına gelen çaresiz Parkinson hastalarından biriydi.
O da diğer Parkinson hastalarımızda olduğu gibi adım atmakta zorlanıyordu. Başı öne eğik vaziyetteydi. Bu hastalar hayata küsmüş gibi genelde hiçkonuşmak istemezdi. Bu hastamız da öyleydi. Çok az konuşuyordu.
Genelde bu hastalara uygulanan muayene süreci de belliydi. Doktorlar, hastasının fiziki durumuna dikkat kesilirdi. Pek konuşmayan ve tepki vermeyen istem dışı elleri, ayakları, başı boynu titreyen bir hasta için başka da yapılacak pek bir şey yoktu.
Anemnez dahilinde belli soruları sorarlardı. Aldıkları veya alamadıkları cevapları değerlendirirlerdi. Genel olarak teşhiste de hiçyanılmazlardı.
Maraş Akupunktur Merkezinde göreve başlayana kadar her merkezde sürecin böyle olduğunu düşünüyordum.
Ama ne enteresan ki Maraş Akupunktur Merkezinde bu düşüncelerim tarih oldu. Dr. İsmail Maraş`ın hasta ile yaptığı anamnez süreci beni çok şaşırttı.
İnsan hastasıyla doktor gibi konuşmaz mıydı? Dr. İsmail Beyi ise ilk gördüğünüzde doktor değil de size orada yardım etmek isteyen iyi bir insan zannedersiniz.
İyi de bu hastamız Parkinson hastasıydı; Az konuşan, pek tepki vermeyen, gülmeyen, derdini anlatamayan biri; Ondan bülbül gibi şakımasını nasıl beklersiniz ki? Elbette o kendi derdine düşmüş haldedir.
Bir düşünseniz ya, sürekli olarak istem dışı olarak elinizin ayağınızın, başınızın tir tir titrediğini; Onları önceki gibi kontrol altında tutamadığınızı; Eskiden farkında bile olmadan attığınız bir adımlarınızı artık atamaz olduğunuzu; Hele de bu hastalığa yakalandığınızda pek de bir şey yapılamadığını bir düşünseniz ya; Sizde moral kalır mı? Motivasyon kalır mı?
Ama diğer taraftan da haklı olarak diyoruz ki, kendini içe kapatan bir insana doktor ne yapsın? Sorusuna cevap alamayan doktor kendisi onun yerine cevap verecek değil ya; Öyle değil mi?
Öyle değilmiş evet;
Burada Dr. İsmail Maraş farkını bir kez daha fark ediyordum.
Bu hasta zor yürüyen, çok az konuşan, pek tepki vermeyen, gülmeyen, eli yüzü ayakları ödemli, çok çekingen ve içe kapalı olabilirdi; Ya beraberindeki kızı?
Burada hastalarla yapılan muayene görüşmeleri, yine tedavi seansları süresince yapılan görüşmeler inanılmaz derecede farklıydı;
Şimdiye kadarki bildik yöntemlerde en pozitif yaklaşımla bir hekimin hastaya ayıracağı muayene süre on dakikayı geçmiyordu; Oysa Maraş Akupunktur Merkezinde hasta doktor ile şikayetini konuşurken karşılıklı çay içiyor, sohbet ederek konuşuyordu;
Hastamız muayene sürecinde konuşmaya açık halde olmayınca yanında getirdiği ilkokul beşinci sınıfa giden kızı imdadımıza yetişti. Bütün bilgileri kızından aldık.
Allah`tan kızı Ece, öz güveni olan, gördüklerini anlatabilen ayrıca anlatmayı seven bir kızdı. Dolayısıyla bize, hasta annesi hakkında önemli bilgiler verdi.
Hastamızı tedaviye aldık. İlk seansı uyguladık, gönderdik. Doğrusu akupunktur ile Parkinson tedavisine ben de ilk kez şahit oluyordum. Hastamızın ikinci seansa gelişini en az onun kadar merak ediyordum.
İkinci seans için geldiklerinde gördüklerime inanamadım. O kadar şaşırdım ki anlatamam. Menşure Hanımın başı dikti. Etrafa güler yüzle bakıyordu. Mutlu bir bakışı vardı. Esas dikkatimi çeken ise ellerindeki titremenin çok az olmasıydı. Bir önceki seansa alırken titreyen o elleri görmesem, bu azalan titremeye asla inanmazdım. Daha birinci seanstı; Kendisine sevincimi belirterek dedim ki:
-Ellerinizdeki titreme azalmış değil mi?
O konuşmaya istekli olmayan hasta gülümseyerek anında cevap verdi:
-Evet ben de fark ettim. Bu sabah ellerim çok az titriyor. İşlerimi gayet rahat yapabildim.
Muayeneye geldiğinde konuşup derdini anlatamayacak kadar içine kapanık Hanım, bize gayet güzel cevap vermişti.
Biz böyle bilmiyorduk
Bunu gerçekleştirebilecek herhangi bir ilaçbilmiyordum. Bizim eskiden beri şahidi olduğumuz tedavi yöntemleri belliydi; İlacı biten hasta gelirdi, doktor yeniden reçetesini yazar hastayı gönderirdi. Hastada herhangi bir değişme olmazdı. Zaten doktor tarafından da öyle bir değişme beklenmezdi;
Son zamanlarda beyne bir chip takma metotları deneniyordu; Ama burada sanki bir mucize yaşanıyordu. Daha ilk seansta hastanın hem titremesi azalıyordu. Hem de kendine güveninin geliyordu.
Bunu bana ellerini anlatırken cevap verişindeki mutluluktan anlamıştım. Ömrünü bu mesleğe vermiş bir hemşire olarak bu gelişme çok sevindirdi beni.
Dedim ki kendi kendime:
'Daha birinci tedavide bu kadar başarı sağlayabiliyorsa (ki sağlandığına bizzat şahit oldum) MARAŞ AKUPUNKTUR daha neler neler başarır. Ama ne yazık ki Dr. İsmail Maraş kendisini saklıyor, onu bütün dünyaya ilan etmiyor'
Derken aradan bir bir buçuk ay gibi bir süre geçti. Bu sürede hastamız gayet memnun ve tedaviden olumlu sonuçlar alarak seanslarına gelip gitmekteydi. Tabi ilk başlarda seanslara her gün geliyordu. Sonraları gün aşırı gelmeye devam etti. Tabi her gelişinde hastanın daha iyiye gittiğini gözlemliyorduk. Hasta da bu tedaviden oldukça memnundu.
Bir gün baktım tedaviye geldiğinde yanında kızı yoktu.
-Kızınız Ece nerde dediğimde, verdiği cevap beni bir kez daha hayrete düşürdü:
-Bugün ben kendim geldim.
Kendine olan özgüveni o kadar artmış ki bu duyguyla tedavi merkezimize kendisi tek başına gelebileceğine karar vermiş:
-Artık cesaretim arttı. Tek başıma dışarıya çıkabiliyorum.
Bu gerçekten bir hastada istenilecek büyük bir gelişmeydi. Ve bu iyileşmeler her seansta biraz daha arttı. Her seansta hastamız hayatını normal yaşamaya başladı;
Ve bir gün; Tedaviye geldiğinde ne dese beğenirsiniz:
-Hemşiranım, tedaviden çıkınca buradan da Şişliye gideceğim. Şişli Etfal`e doktora kontrole gideceğim.
Siz olsanız bu kadar hızlı bir iyileşmeye, bu kadar olumlu bir gelişmeye şaşırmaz mısınız? Yine şaşırmıştım. Nasıl şaşırmam? Çünkü bu hastamız on beş yirmi gün önce evden dışarı çıkamayan bir Parkinson hastasıydı. Sekiz hadi bilemediniz on seanslık bir akupunktur tedavisi sonrası hem bedensel olarak hareketleri normale dönmüş hem içdünyasında kendine özgüven ve yaşama sevinci gelmişti.
Bu özgüvenle hem de İstanbul`un bir başından bir başına, ta Sultanbeyli`den Şişli`ye hem de her vakit kalabalık olan bir hastaneye doktoruna kontrole gidecek kadar;
Bu arada on beş seanslık akupunktur uygulaması da tamamlanmıştı. Bu tedavi sonrası hastamızın durumu şöyleydi.
Artık gülüyor ve konuşuyordu. Normal yürüyordu. Mimikleri tepkili ve hareketliydi. Elleri titremiyordu. Kendine güveni yerine gelmişti. Tek başına kimseden yardım almadan her işini yapabilecek durumdaydı. Bir sorunu olduğunda derdini rahatlıkla anlatabilen sevimli bir bayan;
Kendine güveni o kadar artmıştı ki önceden kullandığı ilaçlarını bile kendi kendine azaltmış. Almamaya başlamış. 'Kendimi çok daha iyi hissediyorum. Niye boşa ilaçiçeyim ki?' diyor.
Tabii kendisini takip eden doktoru bu karara kızdığı halde bile onu dinlememiş. Bu arada akupunktura tedaviye gittiğini de söylememiş. Doktor ise şaşırıyormuş:
-Sen nasıl bu kadar iyileşebilirsin?
1996 dan beri hizmet veriliyor!
Aslında Maraş Akupunktur Tedavi Merkezleri, ilk olarak 1996 yılında merkezi yine Büyük Çamlıca`da olmak üzere Bahçeşehir`de, Fenerbahçe`de, Adapazarı ve Gebze`de olmak üzere beş şube olarak faaliyeti gösteriyormuş.
Bu merkezlerde 2000 yılına kadar değişik branşlarda yüze yakın hekim 'Akupunktur eğitimi' almak veya pratiğini geliştirmek üzere Dr. İsmail Maraş`ın yanında mastır yapmış.
