Yazmak, yaşamak gibi…Şiir okumak gibi, şarkı söylemek gibi, bir çocuğa masal okumak gibi. Yazmak; anlamak, farketmek…Farkındalıklarını ardında bıraktığın ömür sayfalarina

Her sabah güneş doğuyor, bir projeksiyon gibi…lşık, kayıt ve başla. Ve sen sahnedesin, hayat sahnesinde…Bu hayat sahnesinde yönetmenle başbaşasin. Kimi

Sevmekten yana olunca, Bir yaşam yükseliyor, Tepelerin ardından, Güneş doğuyor.  Vadiler yemyeşil oluyor. Çiçekler kelebeklere, Kuşlar maviye dost. Sesin çağlayana,

Ölüm hak ise, peki ya yaşamak ? Yaşamaksa en güzel ibadet. Farkındalıklı, şükürlü, tebessümlü. Gayretle, hayretle, aşkla. Ölüme inanıyorsan, yaşamaya

Dünya ayaklarımızın altından kayıp gidiyor, her gün biraz daha kaybediyoruz”, diyor bir yazıda bir anlatımda… Öyle mi gerçekten? Öyle belki

Kelamın resmini çizer kalem  Gönlüm sükûnetini dinler bir gölün Bir nilüfer yalnızlığında. Sessiz sakin, huzurla. Bir kuğu dans eder, Dingin

Kendi varlığını, gerçekligini kabule geçmedikçe diğer varlıkları ve gerçekleri kabule geçmek mümkün müdür? Bazı sözlerin muhattabi kulaklar değil, kalplerdir. Duymuyorsa

Türk Halk şairi Aşık Veysel’i rahmetle anarak, “benim sadık yarim kara topraktır” sözü ile konuya vurgulu bir giriş yapmak niyetindeyim.

Bir ağacın gölgesinde  Yazdıklarım… Ağaçtandı kalemim, kagidim, Oyuncaklarım. Tahta bir sandelyede, Güneslendiğim günler Yemyeşil yaprakların arasında. Ağaçtı salıncağım. Türlü yemişleri

Gözlerin şaşkın,  Gözlerin yorgun, Gözlerin ışıltılı,  Gözlerin masum. Hepsi yüreğinin sözcüsü,  Her bir bakış bir kitap.  Uzun uzun anlatmak istediğin

Bir kahve söyle kendine  Dingin, yağmurlu bir günde  Dinle kendini  Sitem etmeden kimseye  Ve kendine… Söylemeden, sormadan Anlamadan dinlemeden  Tanımadan

Anlamak ve anlaşılmak bir ihtiyaç derdim eskiden… Nasip işi imiş anlamak, en çok da kendini…Kendini anlayan; bir başkasını anlayabilir ancak.

Kırmamak bir yana, kırılmak da bir kusur. Kime ne için kırılıyorsun? Kıran kim? Kıranda insan, kırılan da.Lakin kırılan sen olduğun

Kabule geçmediginiz  bir güzellik hayatınıza yansıyabilir mi? Kabule geçmediginiz bir nimet size hizmet eder mi ? Etse bile bunun hazzından

İki kapılı bir handayız…Yenileri geliyor, vakti dolan gidiyor, haberli habersiz…evet gerçekten misafiriz. O’nun misafiri. Bildiğimiz iki dünya var…Umduğumuz iki cihan

Sen varsan bu hayat var…Sen var edildin ve hayat bahşedildi sana. Kimse kimsenin hayatını yaşamak için gelmedi. İçinden geçip geldiğimiz

MEDİNE Özlemin anlam bulduğu, eksik kalan herşeyin tamama erdiği; özlemin sükuta, çoğu zamanda yangına döndüğü kutlu şehir. Bu şehri mübarek

Solmayan tek gülsün şu arzı alemde…Bunu bilmek ise en büyük ilim, anlamak bir o kadar yakınlık sana Efendim. Seni cihanın

Niyet; öyle güzel bir buraktır ki, nereye istersen oraya götürür seni…hayat yolculuğunda aldığın bilettir niyet. Uçak bileti alırsan uçakla, otobüs

Yediğin içtiğin senin olsun, ne gezdin ne gördün  denilir ise, oradan önce; burada…deriz de zaten bir seyyaha, merakla sorarız. Ne

Bitmesi gerekene sımsıkı tutunur insan, başlaması gerekene de direnç gösterir, başlangıçlar korkutur bazen. Oysa ki yol seni çağırmaktadır. Yapman gereken

Verilen bir ödevi anlayarak, faydalanarak yapmak ve yahutta kopyala yapıştır yaparak tamamlamak mümkün. Bu, ödev bilincinin tam olarak anlaşılıp anlaşılmaması

Yıllarca uzak durdum şiirden. Çünkü yaşadığım yoğun duyguları, kişisel olayları, şahsıma indirgemeden başka yaşanmışlıklara, yüreklere teselli olmak muradıyla yazdım hep.

Bugün, üç yıl önce tanıştığım bir arkadaşla aynı ortamda tevafuken karşılaştık…Ben tanımadım, o da beni tanımadı. Sonra çaylarımızı içerken tekrar