İnsan doğdu büyüdü ve anladı. Sonra usulca ait olduğu yurduna döndü. Aslı neydi ? Unuttu… Bütün bir ömür aslının güzelliğine

Sen seni zannettiğin gibi biri olmadığını anladığında başlıyor hayat oyunu… Ve anlıyorsun anlamak başka kabule geçmek bambaşka. Kolay mı ?

Okumayı sevdirmek, teşvik etmek, peki ya yazmayı? Yazı hayatına henüz dönmüşken, bulunduğu mevkiden kim “yazar” hitabında bulunabilir? Kim teşvik edebilir

Normal ekrandan izlemek bir filmi… Bir de çözünürlüğü yüksek bir ekrandan hatta üç boyutlu gözlüklerle izlemek çok farklı değil mi?

“Güzel insanlar atlarına binip gittiler” uzaklara, sevdiklerimize olan özlemi, asalet kokan iyilikleri çağrıştırıyor, bu güzel söz… Ümitsizlik anlamında olmamalı elbette.

Anne olmak dünyanın her yerinde, bütün canlılara ve insana verilen bir nimettir. Beraberinde anneye verilen merhamet Rahman ve Rahim olan

Sorumluluklarımız bizi onurlu kılan insanî mesuliyetlerimizdir…Roller ise bizim varlığımızın konumlandığı yerlerler ve ilişkilerdir. Övgü ve alkış sorumluluk bilinciyle ortaya çıkan

Kimim ben? Önce küçük bir kız çocuğu… Ailede herkesin dikkatinin üzerinde olduğu, anneden ve herkesten çok senin moralin üzerine yoğunlaşılan

Hayata bakınca ne görüyorsun? İnsanlarda ne buluyorsun? Kendinle alışverişin nasıl ? Aynaya bakınca ne görüyorsun? Işık varsa; her yer aydınlanıyor,

Zamansızlık İkliminde Herşeyin anlamı; Var olmakta saklı değil mi? Ne önemi var zamanın, Gelmelerin, gitmelerin? Tek kaygımız, özlem belki de.

Kar tanelerinin gökten inişi Tevazu ile döne döne… Safiyetin, iyiliğin yağması yeryüzüne. Elleri üşüten yürekleri ısıtan kar, Annelerin müjdesi çocuklara!

Kalp ile gözleri aynı dili konuşan, ruhu ile gülen insan da Peygamberi örnek almıyor mu sizce de? Hakkaniyetle değerlerini korumak

Kendini Anlamak ile Nefsini Temize Çıkarmak Aynı Şey midir?  İnsanın kendini tanıması; tanırken kendi gerçeklerini ve gerekçelerini görmesi, aydınlık ve

Şikâyet en gizli, kendinin bile bilmediği bir konfor alanıdır… Kendi gerçekliğini kendinle ters düşmeden, kimsenin ne düşündüğünü umursamadan ortaya koyabilmektir.

Hayata bakmak, hayatı  izlemek ve hayatı yaşamak hep başka başka… Kendi içinde bile zaman zaman başka…  Yürümek diyoruz, merdivenin basamakları

Yorgun hissediyorum, Sükut vakti artık diyorum… Bir kapı açılıyor, ışık vuruyor yüzüme  Gönlümün odaları aydınlanıyor  Işık vuruyor yüzüme… Kendimi görüyorum,

Doğum günümden iki gün sonra bir kargo aldım. Paketi açtığımda nahif bir çiçek demeti ile karşılaştım mutlu oldum elbette. Renkleri,

Veda etmek, nedir? Ne değildir? Gitmek mi, kalmak mıdır? En mücbiri, en serinidir bazen gitmelerin. En ferasetlisidir kalmaların. Adı veda…

Urfa’nın uçsuz bucaksız, Yemyeşil tarlaları… Kırmızı biberler serilmiş, Kırmızı gelincikler gibi…  Diyarbakır’ın heybetli duruşu, kalesi. Misafirperverligi…  Atatürk evinden belli. Mardin’in

Gece olunca ışımaya devam eder Dolunay… Gökyüzü kapatmaz ışıklarını  Bilakis daha çok yanar,  Ay ve yıldızlar… Güneş doğar her sabah, 

Nasıl güzeldi gökyüzü. Neşeyle bahara ne de çok yakismistin.  Mutlulugundan portakal ağaçlarının kokusu yayılıyordu adeta. Kuşlar ne güzeldi, ne güzeldi

Bir arkadaşım şöyle demişti; çok da şaşırma, insandır yapar, beşerdir şaşar… Sen hangi dünyanın insansın, burası dünya Türkan, dünyaya hoşgeldin!

Bu zamana kadar siyah ve beyaz vardı benim için…Gri rengi kabullenmezdim. Her ne kadar söylense de gri; net, sevimli ve

Henüz şafak sökmeden Bir bulut yükseliyor, İlerliyor… Nereye gidiyor  Bu saatte..? O da bize soruyor mudur? Nereye gidiyor bu insanlar?